Fata Morgana: Ολόκληρη περιοχή της Πελοποννήσου «αιωρούνταν» στη θάλασσα

-          Το φαινόμενο απαθανατίστηκε στο φακό του Νίκου Μιλάνου απο το Τσιλιβί  

Το φαινόμενο Fata Morgana ή  «αιώρησης» αντικειμένων που βρίσκονται στον ορίζοντα,   αποτυπώθηκε από τον φακό του Νίκου Μιλάνου, το απόγευμα της Πέμπτης, 6/6/2024, έξω από την Κυλλήνη.

Πρόκειται για περιοχή της Πελοποννήσου , και στο στιγμιότυπο μοιάζει να είναι στον αέρα, με τον ίδιο τον φωτογράφο  να σχολιάζει: «Fata Morgana! Μια ολόκληρη περιοχή της Πελοποννήσου έξω από την Κυλλήνη ανυψώθηκε με το φαινόμενο του αντεστραμμένου ειδώλου!!»

Ανάλογο φαινόμενο είχαμε και τον Απρίλη με τον  φωτογραφικό φακό του Νίκου Μιλάνου, για άλλη μια φορά, να αποθανατίζει τη στιγμή, δίνοντας εντυπωσιακά και παράξενα αποτελέσματα!

Το Meteo Hellas μάλιστα σημείωνε τότε «Σήμερα από το νησί της Ζακύνθου, έχουμε και αυτές τις εξαιρετικές φωτογραφίες του Nikos Milanos. Το φαινόμενο λέγεται Fata Morgana (οπτική οφθαλμαπάτη), δεν είναι φανταστικό;»

Τι είναι το Fata Morgana

Tο φαινόμενο Fata Morgana, μια οφθαλμαπάτη που οφείλεται σε θερμοκρασιακή αναστροφή εφαπτόμενων ατμοσφαιρικών στρωμάτων, ανήκει στα μετεωρολογικά φαινόμενα.

Συγκεκριμένα, τα αντικείμενα που βρίσκονται στον ορίζοντα, όπως νησιά, κρημνοί, πλοία ή παγόβουνα, εμφανίζονται σύνθετα, δηλαδή δύο είδωλα ίδιου αντικειμένου ενωμένα αντίστροφα κατά κορυφή.

Αυτό συμβαίνει λόγω της αλληλεπίδρασης του ζεστού υπερκείμενου αέρα και του πυκνότερου ψυχρού αέρα κοντά στην επιφάνεια του εδάφους, λειτουργώντας σαν διαθλαστικός φακός, δημιουργώντας ένα κατακόρυφα αντεστραμμένο είδωλο, επί του οποίου φαίνεται να αιωρείται το απομακρυσμένο ευθύ είδωλο.

Το φαινόμενο Fata Morgana παρατηρείται συνήθως τις πρωινές ώρες μετά από μια ψυχρή νύχτα που έχει ως αποτέλεσμα να φεύγει η θερμότητας δι’ ακτινοβολίας στο διάστημα.

Η πρώτη αναφορά σε “Fata Morgana” στα αγγλικά, το 1818, αφορούσε έναν παρόμοιο αντικατοπτρισμό που παρατηρήθηκε στο Στενό της Μεσσίνας, ανάμεσα στην Καλαβρία και τη Σικελία.

Είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο στις κοιλάδες των ψηλών βουνών, όπως η κοιλάδα Σαν Λούις του Κολοράντο όπου το φαινόμενο μεγεθύνεται εξαιτίας της καμπύλωσης του πυθμένα της κοιλάδας που αντισταθμίζει την καμπυλότητα της Γης.

Είναι πιθανό να παρατηρηθεί στις Αρκτικές θάλασσες σε πολύ γαλήνια πρωινά, ή συχνά στις καλυμμένες με πάγο κρηπίδες της Ανταρκτικής.