Νίκος Τσουκαλάς :Η «Μαυρογιαλούριος» πολιτική σκέψη με βοηθό τον κομματικό «Γκρούεζα» έχουν παρέρθει ανεπίστρεπτη

-«Ο πήχης κατεβαίνει συνέχεια ,η  άρνηση συμμετοχής ικανών προσώπων  είναι διάχυτη. Με συνέπεια να  τραβάει τους πάντες προς τα κάτω»

-«Επειδή σε κρίσιμες θέσεις βρίσκονται, δυστυχώς, άνθρωποι που δεν μπορούν να χειριστούν με κύρος και σοβαρότητα τους θεσμούς που εκπροσωπούν, αναπαράγουν μάλλον με δεξιοτεχνία όλη αυτή την φαυλότητα και μεταφέρουν το νοσηρό κλίμα στην κοινωνία με κάθε λογής αφηγήματα και διχαστικό λόγο που αυτό το ονομάζουν «πολιτικό λόγο»

*Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Γ.ΤΣΟΥΚΑΛΑΣ

Μερικές σκέψεις λίγο μακριά από την Ελλάδα με μια παρέα φιλών επιστημόνων και επαγγελματιών ,που σπούδασαν στην Ελλάδα και προβληματιζόμασταν  όλοι μαζί το δεύτερο μισό 10/ετια του 1980 και μέχρι τα μισά 1990, κατάθεσαν αποστασιο-ποιημένοι και μακριά από την ελληνική πραγματικότητα ,τις απόψεις τους για την επικρατούσα κατάσταση στην Ελλάδα.

Κοινή πεποίθηση όλον μας είναι πως η κοινωνία είναι κουρασμένη, εξαντλημένη έπειτα από  την χρόνια κρίση και τώρα πια είναι αντιμέτωπη με το μεγάλο ρίσκο της περαιτέρω φτωχοποίησης λόγω του πληθωρισμού και τις ενεργειακής κρίσης. Με αποτέλεσμα  να  λιγοστεύουν οι επιστημονικές και κοινωνικές ομάδες  που μπορούν να  ακουμπήσουν πάνω τους οι πολίτης  ,για να βρουν ικανές λύσεις  για την κοινωνία και την επίλυση ζωτικών προβλημάτων που μαστίζουν την ελληνική οικονομία.

Ο πήχης κατεβαίνει συνέχεια ,η  άρνηση συμμετοχής ικανών προσώπων  είναι διάχυτη Με συνέπεια να  τραβάει τους πάντες προς τα κάτω. Οι επιστημονικές οργανώσεις ,έχουν  στελέχη  στις τάξεις τους, που όμως  εξαντλούνται σε μικροπολιτικές και προσωπικές έριδες. Οι πρακτικές που ακλουθούν δεν έχουν  τίποτα να ζηλέψουν από πολιτευτές Γ΄ κατηγορίας. Είναι βασικά συνδικαλιστές και πολιτευτές μαζί και τίποτα παραπάνω, δεν μπορούν να δώσουν όραμα στους πολίτες  και να δημιουργήσουν στόχους ικανούς να βγάλουν  την κοινωνία από το τέλμα και τον οχαδερφισμό.

Μάλλον  η πρόσφατη  χρεοκοπία της χωράς δεν μας αφύπνισε αρκετά, που δεν ήταν μόνον οικονομική. Η αλήθεια είναι πως και σήμερα πολύ λίγα πράγματα σοκάρουν τους πολίτες. Ακούς  αβίαστα και συνέχεια «μα μήπως όλοι τα ίδια δεν κάνουν;» ή «εντάξει μωρέ, έτσι είναι η Ελλάδα» ή και «εντάξει όλοι το ίδιο είναι». Επειδή σε κρίσιμες θέσεις βρίσκονται, δυστυχώς, άνθρωποι που δεν μπορούν να χειριστούν με κύρος και σοβαρότητα τους θεσμούς που εκπροσωπούν, αναπαράγουν μάλλον με δεξιοτεχνία όλη αυτή την φαυλότητα και μεταφέρουν το νοσηρό κλίμα στην κοινωνία με κάθε λογής αφηγήματα και διχαστικό λόγο που αυτό το ονομάζουν «πολιτικό λόγο».

Βρισκόμαστε σε μια  διαρκή χρεοκοπία αξιών, γιατί η χώρα προδόθηκε από τις ηγεσίες της, ιδιωτικές και δημόσιες και από μία «αστική τάξη» που εθίστηκε στην αρπαχτή, στο βόλεμα και στην αδιαφορία για τους θεσμούς και την αξιοκρατία. Καθώς και από την ανοχή μας σε συμπεριφορές και ηθικές εκπτώσεις  που δεν δικαιολογούνται με κανένα άλλοθι. Μέχρι και η Εκκλησία μοιάζει να απορροφάται από μπίζνες και να ξεχνάει τον ρόλο της και την αποστολή της Καθώς και οι «δάσκαλοι» όλων τον βαθμίδων κατέβηκαν από την έδρα τους και ενσωματώθηκαν σε αυτή την συλλογιστική του «εντάξει μωρέ, έτσι είναι η Ελλάδα».

Μοιάζει το πολιτικό προσωπικό  να νοιάζονται πιο πολύ για μία selfie παρά για αυτό που τους εμπιστεύθηκε η πατρίδα και οι πολίτες. Η πολιτική έχει γίνει μία τεράστια αίθουσα παραπολιτικής, ατέρμονος κουτσομπολιού και νταραβεριού. Σπανίως ακούς πολιτικό λόγο που σου τραβάει  την προσοχή. Το σπρώξιμο για μια φωτογραφία που θα ανέβει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν λύνει προβλήματα καθώς και δεν προσδίδει κάτι στην πολιτική.  

Πρέπει η κάθε  τοπική  κοινωνία σε αυτή την δύσκολη χρονική στιγμή να ενεργοποίηση τα ικανά της στελέχη και να συμπορευτούν όλοι μαζί για ένα καλύτερο αύριο. Το μέλλον είναι ζοφερό και μας επιφυλάσσει εκπλήξεις πολύ αρνητικές , οι μεταβλητές που δημιουργούν τις νέες συνθήκες και  οι εξισώσεις είναι  πολυπαραγοντικές και χρειάζεται πολύ γνώση και όχι επιπόλαιες επιλογές  για να μπορέσουν  να βρεθούν οι ικανές λύσεις για την κοινωνία και τους πολίτες. Με τα παλιά και φθαρμένα υλικά  δεν δημιουργείτε κάτι νέο και ικανό να εμπνεύσει, γιατί τα παλιά υλικά φέρνουν τα σημάδια του παρελθόντος και μας ξυπνούν μνήμες με χαμένες ευκαιρίες, κατασπατάληση πόρων, κομματοκρατία , διαφθορά και κάθε άλλη μορφή παθογένειας από το παρελθόν. Οι πρακτικές από του παρελθόντος με το γεφύρι και το καμπαναριό δεν λύνουν προβλήματα, η «Μαυρογιαλούριος» πολιτική σκέψη με βοηθό τον κομματικό  «Γκρούεζα» έχουν παρέρθει ανεπίστρεπτη. Πίστη στους θεσμούς χρειαζόμαστε , αξιοκρατία και συνεργασία με τους άριστους και όχι με τους αρεστούς .

Κάπου εδώ τελειώνει η συζήτηση με τους παλιούς συναδέλφους με μια διαπίστωση, πως γίνονται πράγματα στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και βελτιώνονται  δείκτες και οι στρατηγικές επιλογές σε κεντρικό επίπεδο ,όμως στις μικρές οντότητες  στην λοιπή Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και χάνετε πολύτιμος χρόνος αλλαγών και σχεδιασμού καθώς και προγραμματισμού στις νέες συνθήκες και ανάγκες των πολιτών.